Czas

Przedwyborcze obietnice sypią się obficiej niż liście z drzew. Licytacja trwa w najlepsze. Emocje  sięgają zenitu niczym przy zielonym stole w Casino Royale. Wszyscy robią dobrą minę do złej gry. Tymczasem żadne przedwyborcze pitu pitu nie zastąpi sprawdzonej pracy u podstaw. Kandydaci rozjechali się po prowincji w poszukiwaniu upragnionych szabel, które to miałyby dać im zwycięstwo w niedzielny wieczór. Pospolite ruszenia zwoływane były pod wspomnianym już tydzień temu masztem, na poczcie w Istebnej oraz w jednej z cieszyńskich szkół (o zgrozo!).

Czas wyborów musi przyjść, nie tylko tych politycznych. Czas sobie odpowiedzieć, czy chcemy być, parafrazując tytuł zbioru opowiadań Kornela Filipowicza: naszą dumną, kochaną prowincją, czy zaściankiem? Niestety, coraz częściej wydaje mi się, że tym drugim. Oj przydałby się nam taki Maciej, co by swą Rózeczką smagał  co poniektórych, lokalnych Dobrzyńskich.

Musicie wiedzieć, Drodzy Czytelnicy, że najsmutniejsze są te słowa, które słyszę od swoich rówieśników albo i młodszych osób. Wszyscy oni jak jeden mąż zaczynają rozmowę o Cieszynie, w ten mniej więcej sposób: Ja to bym nawet przyjechał do tego Cieszyna, bo jest piękny. Szkoda tylko, że knajpki  zamykają się o tak wczesnej porze, a na ulicy żadnej żywej duszy nie ma. Lepiej pojechać do pobliskiego Bielska, gdzie wszystko jest żywe. Bielska, co prawda nie sprawdzałem, ale z przykrością muszę stwierdzić, że lokale zamykane o 20.00 to ponura, cieszyńska rzeczywistość. Najlepiej, gdybym resztę spotkania ze znajomym spędził, racząc się hot-dogiem na stacji benzynowej, ale czy o to chodzi?

Czas jest tu kluczowym elementem zmiany. To ten detal musi pociągnąć za sobą wszystkie inne metamorfozy. Tylko stała przemiana wyda owoce. W przeciwnym wypadku postać leżąca na płycie rynku może stać się symbolem upadku miasta. Czas, deszcze, wiatr, mróz i ludzkie stopy obrócą w perzynę to, co dostrzegalne tylko z lotu ptaka.

Czas na wspomnienia. Miałem kiedyś paszport, taki granatowy. Bez słoneczka, za to z orzełkiem i całkiem przyzwoitym zdjęciem, które nie przypominało rysopisu pamięciowego sprawcy. Żeby otrzymać takie cudo, trzeba było się udać do biura paszportowego przy ulicy Aleksandra Fredry. Na długie lata straciliśmy przywilej wyrabiania dokumentu w naszym mieście. Tymczasem miłościwie panujący nam starosta w asyście wicewojewody zadeklarował przywrócenie stanu sprzed parunastu lat. Czas powiedzieć: chapeau bas! Niech zniosą jeszcze tylko te wizy.